Ποίημα του Θ. Τρικαλινού

Τα τείχη

Τα τείχη που έχτισες για να σωθείς δε σε ωφελούνε πια

Εχθροί να έρχονται δε βλέπεις. Κοιτάς μακριά και περιμένεις

Αδιάκριτα κρατά η ψευδαίσθηση στα χέρια της σημάδια

Και το σκοτάδι γίνεται βαθύ και οι πέτρες άχρονες βουλιάζουν

Τι ήθελες άραγε να ξεχωρίσεις και τι απέξω να κλειδώσεις

Πως μπορείς κλαράκι ανθισμένο απ΄ το δεντρί να κόψεις

Πως μπορείς τη θάλασσα απ΄ το ακρογιάλι να χωρίσεις

Πως γέλιο μικρού παιδιού τους φόβους σου να μη χαϊδέψει

Της αγάπης το σύνορο που θα το βρεις

Ποια τείχη του έρωτα τα βέλη θα κρατήσουν

Και το τραγούδι πως θα ακουστεί, ποιος θα το σιγοψιθυρίσει

Βαριές μυλόπετρες γυρίζουν στο μυαλό σου και αλέθουν της ζωής το γέννημα

Άνοιξε τις κερκόπορτες κρυφά να μπει πλανεύτρα η άνοιξη

Τα τείχη που έχτισες μέσα σου, τώρα θα τα γκρεμίσεις

Και αντί να θες να χωριστείς με όλους μαζί θα ζήσεις.

                                                                                               Θ. Τρικαλινός