Ποίημα του Στέφανου Κατή

ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Στους ποιητές που άδοξοι ζούνε…

Λευκό από λευκότερο χαρτί και

Κάτασπρη χάρτινη επιφάνεια

Πάνω στο ξέξασπρο αυτό διαλέγω της έμπνευσης

Πολύχρωμες τις νεκρικές ψηφίδες.

Το χέρι παρουσιάζει με περίσκεψη

Αράδες της γραφής και της ποιήσεως.

Κιονοκρατούν ρυθμοί και

Πλ-άγιες των ήχων εισβολές.

Καιροφυλακτεί της λαλιάς ο γραπτός απόηχος

Σε γράμματα να σηματοδοτεί την έλευση του Ν

Στις λέξεις παρηχήσεις

Ντιν! οι τόνοι και νταν! τα ημιτόνια.

Πέτρες, άχυρα και χρώματα της γλώσσας

Ατάκτως ερριγμένα στο χαρτί,

Διατυμπανίζουν την πραμάτεια του νοήματος.

Περιφέρουν στου Προκρούστη το κρεβάτι την μορφή

Και συνταιριάζουν βάναυσα την εκφορά του λόγου

Ωσάν βασανιστήριο, κι άλλες φορές σαν πυροτέχνημα.

Ο αναγνώστης απορεί και χαίρει την καλλιέπειαν του ποιήματος

Βιάζεται να εισέλθει στα ενδότερα νοήματος

Κι αντιλαλεί ηχώ κοάσματος δίπλα στο φρέαρ με τις φόρμιγγες

Μετά νοηματοδοτεί βαθύτερα του πηγαδιού και φρίττει.

Περισκέπτεται, συλλογίζεται κι αναπωλεί το μήνυμα

- o αναγνώστης ντέ!-

Το όνειρο του ποιητή στην επιφάνεια του νερού ψαρεύει

Μετά τον μέμφεται χαιρέκακος και

Ψεύδεται πως πλέρια τον κατάλαβε κι

Αμήχανος τις πιο πολλές φορές αναρωτιέται είρωνας:

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Τι εγνοεί; Τι θέλγει;

Πάντα του αναγνώστη του διαφεύγει παντελώς

Της πρώην λευκής σελίδας η μελανή και

Οικτρή κηλίδα με τις λέξεις από γράμματα κι ανίερα σημεία.

Ο πυροβολισμός που προηγείται να κερδηθεί το νόημα και

Να μεταδοθεί αν είναι δυνατόν στοv επι-

Δεκτικό ανα-γνώστη.

Η ποίησις, η πιο ανάλαφρη από τις τέχνες του επιζείν

Αρέσκεται να στήνει τις παγίδες της

Να παιχνιδίζει με το νόημα στων λέξεων τ’ ακροδάχτυλα όταν

Η μορφή θέλει να κουβαλά με μόχθο τα φτειασίδια της.

Ακόμη, να πυρπολεί με λέξεις επικίνδυνες τα θραύσματα νοημάτων και

Έπειτα να ξαστοχά με αθύρματα σημείων τον εραστή της γλώσσας

Αυτόν τον υποκριτή τον παντογνώστη τον ανάθεμα

Αυτόν τον μήποτε νοών και αείποτε α-νοήτων …